Yunan mitolojisinin güçlü krallarından Agamemnon ile güzeller güzeli kraliçesi Clymenestra’nın kızı Electra, erkek kardeşinin günün birinde annesini öldürmesine dayanamayarak intikam için babası Agamemnon’u öldürür. Tanrıların ve kralların, gökyüzü ve yeryüzünün birbirine girdiği Yunan Mitolojisi’nin bu şehvet ve ihtiras dolu öykülerine hayran biri olan Freud, kız çocuğu-baba ilişkisini açıklamak için Elektra’yı kullanır. Freud’un Electra Karmaşası adını verdiği teorisi, 4- 6 yaş arasında kız çocuklarının bir “penise” sâhip olmadığı için annesi tarafından iğdiş edildiğini düşünmesi üzerine kuruludur. Kız çocuk aslında babaya aşıktır ve istemeye istemeye annesiyle özdeşleşip onu benimsemesi babaya hasret yaratır.

Elbette Electra Kompleksi böyle bir-iki cümlede açıklanacak bir şey değil. Freud’un geliştirdiği, Carl Gustav Yung‘un isimlendirdiği Electra Kompleksi, bir kız çocuğu olarak kendimi ve babamı tanırken işime çok yaradı.

Babam çok çalışırdı. Babam çalışırken, ben de büyüyordum. O, çoğu zaman evde yoktu ve ben hırçın bir çocuk olmaya başlamıştım. 15-16 yaşlarında büyük ergenlik sorunlarımla boğuşurken ondan nefret ettiğim, canını acıtmak istediğim zamanlar da oldu. Her çocuk gibi. O zamanlarda insanın aklı ermiyor, babamı hiç anlamaya çalışmamıştım. Bencilce, sadece kendimi düşünerek şekillendirdiğim davranışlarım bugün bile beni üzüyor.

Ne var ki, babam emekli olduktan ve ben üniversiteyi bitirdikten sonra babamla aramızdaki ilişki The Bucket List‘teki Jack Nicholson&Morgan Freeman ilişkisine döndü. Büyüdükçe babamı anlamaya, tanımaya, yeniden keşfetmeye başladım. Babamla barıştım.

Bugün babamın babasının ölüm yıldönümü. 30 yıl sonra bile bana söylemedi, tesadüfen, bugün amcamdan öğrendim. Babamı arayıp sorduğumda da, “bazı şeyleri insan kendi içinde yaşamalı” dedi. Benim babam işte böyle bir adam. Komplekssiz, sevgi dolu, huzurlu, mutlu, doğa tutkunu, toprakta çıplak ayakla dolaşmayı seven, başladığı işi bitirmeden rahat etmeyen, deli-dolu, çocuk ruhlu.

Allah uzun ömür versin.