Neredeyse tüm hayatımı online olarak geçiriyorum. Metroda, otobüste elimde tablet var. Sabah ofise geçtiğimde ilk işim bilgisayarımı açmak oluyor, öğlen yemek yerken bile sıkılır oldum. Farz-ı misal şarjım bitse, aradan 3-4 saat geçmeden bir garip ruh haline bürünüyorum. Sanki dünya bensiz dönüyormuş gibi. İşin garip tarafı bütün bunlar beni rahatsız etmiyor. Seviyorum böyle olmayı, interneti – iletişimi seviyorum.
Böyle acıklı acıklı anlattığıma bakmayın, elbette benim de reel dünyayla temasım var. Haftasonları dışarı çıkıyorum, ailemle vakit geçiriyorum. Arkadaşlarımla buluşuyorum. :) Mutluyum yani. İkisi de beni sevindiriyor.
