Şehrin henüz uyanmamış halini seviyorum. Bana seyahatleri, yeni yerler görmeyi hatırlatıyor. Sanki oraya ilk defa gelmişim, otobüsten yeni inmişim ve keşfedecek çok şey varmış gibi. Şehir uyurken çok masum oluyor. İnsanlar sevimli, sokak köpekleri mahmur, ağaçlar oksijen üretmeye hevesli.

Ne zamanki çaylar içiliyor, zeytin çekirdekleri tabaklara tepeleme doluyor, işte o zaman başlıyor eziyet. Nefes almak zorlaşıyor, gülümseyecek takati kalmıyor ne insanların, ne sokak köpeklerinin ne de ağaçların.